این کارگردان جوان در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: صرف نظر از آرا و عقایدی که در جامعه وجود دارد اصحاب هنر در یک مقوله متفق القول هستند که رژیم بعث عراق که سال ۵۹ به جمهوری اسلامی ایران حمله کرد هدفش تنها تسخیر شهرهای مرزی نبود و صدام ملعون در همان دوران می گفت ما برای تسخیر تهران وارد جنگ شده ایم!

وی یادآور شد: عده ای جوان سلحشور و پاک باخته در آن روزگار از جان شان که ارزنده ترین هدیه خدا به ایشان بود گذشتند تا ما امروز بتوانیم در نهایت آرامش و امنیت فیلم بسازیم و جشنواره برگزار کنیم. ما با هر عقیده و گرایش سیاسی و مذهبی مدیون شهدا هستیم.

این سینماگر که در اولین اثر خود به مقوله شهدای غواص پرداخته تأکید کرد: در بین همه شهدا، شهدای مظلوم غواص ما گوهر درخشان و تابناکی هستند که در نهایت مظلومیت جان عزیزان شان را فدای مردم و میهن کردند. این ها جنس فعالیت و شهادت و مظلومیت شان با بقیه تفاوت بسیاری داشت. ما در تشییع جنازه شان دیدیم که چگونه مورد استقبال مردم قدرشناس کشورمان قرار گرفتند و برای من دغدغه ای وجود داشت که به سهم خودم ادای دین ناچیزی نسبت به آن ها داشته باشم و به همین علت اولین کار جدی سینمایی را با موضوع این عزیزان انتخاب کردند و امیدوارم همین شهدا چراغ راه آینده مسیر سینمایی مرا روشن سازند.

حقیقت در پاسخ به این پرسش که فکر نمی کنید پرداختن به این موضوع سنگین و تولید اثر دفاع مقدسی برای یک کارگردان کار اولی دشوار است؟ چطور تصمیم گرفتید که در کار اول تان وارد این موضوع حساس و دشوار شوید اظهار داشت: تولید آثار دفاع مقدسی از نظر فیزیکی دشوار نیست و این احساس مسئولیت بالا است که باعث دشواری آن می شود. ما به سادگی می گوییم به شهدا ادای دین می کنیم اما معلوم نیست بتوانیم ادای دینی نسبت به این عزیزان داشته باشیم.

وی خاطرنشان کرد: دغدغه من از سال ها قبل تولید فیلم در این زمینه بود و همیشه فکر می کردم در چه قالبی می توانم به این موضوع مهم ورود کنم و اینک خوشحالم که با «پرواز ۱۷۵» به زعم خود توانسته ام ادای دینی به این شهدای گرانقدر داشته باشم.

این کارگردان یادآور شد: تولید «پرواز ۱۷۵» دشواری های فیزیکی خاص خود را هم داشت چرا که این فیلم در فصل تابستان در شهر آبادان جلوی دوربین رفت. در آن زمان ما با گرمای طاقت فرسای ۵۲ درجه سانتیگراد و رطوبت و شرجی ۱۰۰ درصد مواجه بودیم اما چون محوریت کارمان موضوع شهید و شهادت بود همگی مان سختی ها را به جان خریدیم تا بتوانیم اثری درخور شأن این عزیزان را تولید کرده و پیشکش ایشان کنیم.

حقیقت افزود: من شخصاً از یکایک عوامل محترمی که در این ایام کنارم بودند قدردانی می کنم. این فیلم محصول مشترک زحمت یک جمعی است که از جان و دل مایه گذاشتند. موسسه نگار فیلم تبیان نیز با اعتماد و سرمایه گذاری خود باعث شدند تا «پرواز ۱۷۵» آنطور که شایسته است به ثمر برسد و من از همین تریبون مراتب قدرشناسی خود را از این عزیزان اعلام می کنم.

وی در پاسخ به این پرسش که آیا هراسی از هجوم قشر شبه روشنفکر ندارید تصریح کرد: در سال های اخیر ضمن ادای احترام به همه کسانی که فیلم می سازند جریانی وجود دارد که ذهن ها را مهندسی می کند تا سلیقه مخاطب به سمت خاصی هدایت شود. ما اگر عمیق نگاه کنیم می بینیم ارادت داشتن به شهدا فقط در نگاه من نیست و خیلی از فیلمسازان دیگر و نگاه طیف وسیعی از افراد جامعه همین است اما تلاش هایی صورت می گیرد که با برخی حمایت ها نگاه ها را به سمتی ببرند که برخلاف این مقوله باشد. ما معتقدیم این احساس دین در طیف وسیعی است اما برای ظهور و بروزش باید از قالب محافظه کارانه بیرون آمد. من نگرانی ندارم از روشنفکران چرا که معتقدم شهدا جان دادند و ما فحشش را می خوریم و خواهیم گذشت. ما حرف این شهدا را خواهیم زد و چراغ آن ها را بدون شعار زدگی روشن نگه می داریم.

حقیقت در پایان این گفتگو متذکر شد: من افتخار می کنم که عزیزان اجازه دادند این کار را تولید کنم. در اینجا از هنرمندان پیشکسوتی مانند آقایان جمشید هاشم پور، اسماعیل خلج، رضا توکلی، اتابک نادری و سرکار خانم ثریا قاسمی که بخشی از بازیگران «پرواز ۱۷۵» هستند قدردانی می کنم. این عزیزان شاگردنوازی کردند و باعث شدند تا این فیلم به سرانجام برسد. ان شاالله مخاطبان نیز با نگاه کریمانه خود ضعف های احتمالی اثر را بر ما ببخشند و امیدوارم این فیلم آنطور که باید در جشنواره چهل و دوم مورد توجه مخاطبان و منتقدان قرار بگیرد.